Yavrum... Seni nasil ozledigimi bilemezsin. Henuz hayatima katilmamis olsan da, bir yerlerden anneni gorup, senin de yanima gelmeyi bekledigini biliyorum. Senin varligin bana guc verecek. Eskiden korktugum hicbir seyden artik korkmayacagim. Seni korumak ve mutlu olmani saglamak icin elimden geleni yapacagim. Sen benim en kiymetlim olacaksin. Benim yasayamadigim anne-cocuk iliskisindeki butun icten duygulari, sicakligi, kollayiciligi, omrum yettigince sana yasatacagim.
Seni cok ozluyorum. Yuzunun seklini, yillar icinde nasil gelisip serpilecegini, gozlerinin rengini ve bakislarindaki derinligi, saclarinin kivrimlarini, ellerinin seklini ve sicakligini, sesinin tonunu, nasil sensakrak kahkahalar atacagini, tum guzelliklerin, ruhun ve kalbinle nasil bir insan olacagini bilmiyorum. Ama seni cok ozluyorum. Seninle iyi zamanlar gecirmeyi ve senin guclu karakterli, mutlu, bilgili ve akilli biri olman icin elimden geleni yapmayi istiyorum.
Sen benim melegimsin. Bu dunya hayatinda bir kadinin en cok isteyecegi seysin. Evlatsin...
Allah seni bana tertemiz, masum bir emanet olarak vermis olacak. Umarim bu en guzel emanetime layik bir anne olurum.
Senin bana her sarilmanda, her opucugunde, her elimi tuttugunda, kokunu her icime cektigimde, bana anne deyisinde, sana yavrum deyisimde, basini dizime koydugunda, kucagimda uyudugunda, saclarini, yuzunu, ellerini sevdigimde, birlikte her guldugumuzde, agladigimizda, kisacasi ayni anda nefes aldigimiz her gun sevgimiz daha da artacak. Soz veriyorum..
